“ππ€π’ π’πππ§ πππ£π£ππ£ ππ£ π’πππ£ ππͺππ¨π ππ’ππ§, πππ£ π―ππ‘ ππ ππ π’πππ£ π«ππ§ππππ‘ π«ππ§π©ππ‘π‘ππ£”, hoor je door je koptelefoon terwijl je een ruimte binnen stapt die is ingericht als een woonkamer. Daarna loop je langs verschillend ingerichte ruimtes en word je al luisterend meegenomen in verschillende ervaringen van mensen met hun hulpverlening.
In ons werk stappen wij regelmatig binnen in de woonkamer van mensen in een kwetsbare positie om naar hun verhaal te luisteren. De levensverhalen die mensen ons vertellen zijn vaak indringend en helpen bij het inleven in en begrijpen van hun werkelijkheid. En dat is zo’n cruciale stap in het maken van beleid. Want hoe kan je beleid maken dat aansluit op inwoners in een kwetsbare positie zonder eerst hun realiteit te begrijpen?
De ervaringen die wij op doen bij het voeren van gesprekken en interviews zetten we daarom voor trainingen, bijeenkomsten, werksessies of het presenteren van uitkomsten van een onderzoek, altijd om in een vorm waarin de werkelijkheid van inwoners in een kwetsbare positie indringend binnenkomt.
Vormen met beeld en geluid werken daarin het best en gebruiken we daarom altijd. Zoals de audiotour die hierboven beschreven staat. Of bijvoorbeeld een expositie met verhalen van inwoners in een kwetsbare positie en zelf uitgekozen foto’s die hun situatie het beste weerspiegelen.
Benieuwd naar hoe we dit doen? Stuur ons een berichtje!